Sommige muzikanten kunnen dat. De tijd stil zetten. Vaak niet eens met die bedoeling. Ze zingen liedjes recht uit de ziel. Die raken anderen dan weer recht in het hart. Naima Joris is zo’n zangeres. Puur.

Naima Joris heeft een bewogen leven achter de rug. Ze is geen beginneling – zeker niet op menselijk vlak – maar eigenaardig genoeg wel als muzikant/componiste.
Omdat ze nooit de ambitie had op een podium te staan, leerde ze zichzelf slechts de basics op gitaar en piano op haar 27ste. Net genoeg om zichzelf thuis wat te troosten met het spelen en zingen van coversongs die haar hart aanspraken.

Zo werd ze uit haar huiskamer opgepikt door Gaetan Vandewoude om bij Isbells een korte tijd dienst te doen als backingzangeres. Even later zong ze voor het eerste een lead nummer voor een publiek bij Raymond van het Groenewoud op een Radio 1 sessie.

Haar vader, jazzmuzikant Chris Joris, sleurde haar vanaf 2016 het podium op als gastzangeres in zijn band. Zo ontdekte ze de dieptes van haar eigen stem en kreeg ze op een dag de tip van een enthousiaste luisteraar een liedje van Cesaria Evora te coveren.
Deze tip probeerde ze uit tijdens de eerste lockdown en zo postte ze Sodade van Cesare Evora. Het succes van die facebook post bracht haar in de kijker.

Terwijl iedereens carrière on hold stond brak Naima door op haar 39ste. Dit gaf haar de opportuniteit samen met haar broer Yassin de ode aan hun overleden zus te volbrengen in de vorm van haar eerste EP. (“Naima Joris” 2021)
Na de ode kwam een tribute album van liedjes van Daniel Johnston, in wiens werkwijze en gevoelenswereld ze raakvlakken ervaart. (“Tribute to Daniel Johnston” 2022)

Nu haar eerste debuut op albumlengte: “While The Moon”. Een warm bad om de ziel te troosten van elke luisteraar die zich aangesproken voelt. ‘Hopeful Again’ en ‘Suddenly’ alweer een post mortum samenwerking met overleden zusje die de teksten achterliet.
Naima’s eigen nummers kijken niet weg van pijnlijke onderwerpen die ons allemaal treffen. Ze kiest ervoor erover te zingen in plaats van erover te treuren juist omdàt ze van het leven houdt. Zo concludeert het album met een ode aan het leven in ‘This Life + Urlicht.’ Die afsluitende track is een samensmelting van twee composities. This Life is kinderlijk gecomponeerd en bespeeld door Naima op de Keltische harp, Urlicht, het tweede deel, is een compositie van Niels Van Heertum waarin je hem door zijn eufonium hoort ademen. Naima: “Dat brengt ons bij de essentie, want met adem begint en eindigt het leven.”